AFL. 6: OVER BLOEMETJES EN BIJTJES

Wij moeders hebben dagelijks te maken met opvoedingskwesties. Vaders trekken wel eens hun ogen dicht. Maar tja, als moeder ontkom je vaak niet aan de ingewikkeldere vraagstukken van het opvoeden. Seksuele voorlichting is er een van. We hebben genoeg verhaaltjes als handvaten meegekregen, over de ooievaar, de bloemetjes en de bijtjes, en nog meer metaforen waar kinderen geen bal van snappen. Dus met wat stotteren en haperen proberen wij onze kinderen verheldering te verschaffen over de hormonale ontwikkeling van de ooievaar. En wat zijn we opgelucht, diep opgelucht wanneer het kind alles al blijkt te weten via andere kanalen.
Informele kanalen wel te verstaan. Want ook al komen we als ouders zelf niet uit de woorden, velen onder ons willen niet dat scholen de seksuele voorlichting geven. Wanneer ze het wel doen, luisteren we fronsend en orenknijpend naar de kinderen over de schrikbarende openheid van de school. Vervolgens overwegen we nog een praatje met andere ouders op het schoolplein te voeren over de schandalige terminologie of een klachtenbrief naar school te sturen wanneer ze te expliciet zijn in de voorlichting.

imageOok mijn vriendin dacht het nog te rekken, dat gesprek over de bloemetjes en de bijtjes. Zij was ook altijd wel vol van de normerende verhalen over de basisschool. En seksuele voorlichting? Jeetjejeetje, neeneenee! Maar op den duur ontkwam ook zij er niet aan: ‘Wat moet ik met dat kind?!? Hij zit zich thuis gewoon af te trekken op de bank!’ Riep ze eens tijdens het eten. Het borrelde al dagen in haar hoofd en ze wist niet hoe ze het moest brengen, dus gooide ze het er tijdens het eten maar gewoon uit, net zo gefrustreerd als dat het in haar hoofd zat. Dat terwijl de jongen (tien jaar oud) naast haar zat mee te eten. Hij keek op toen hij haar noodkreet hoorde, keek haar met verbaasde ogen aan, keek mij verkennend aan, keek weer naar zijn bord, grijnsde trots en voldaan en at weer rustig verder. Neen, geen schaamte, integendeel, volgens mij voelde hij zich een grote jongen. Trots, want hij deed iets dat grote jongens doen.
Ik moest wel grinniken. Wat een contrast tussen kinderen. Het ene kind weet automatisch dat het masturberen niet openlijk moet plaatsvinden (waardoor je je afvraagt hoe ver het kind in de ontwikkeling is) en het ander kind geniet ervan om het juist openlijk te doen en zo zijn ‘mannelijkheid’ tentoon te stellen.
Tijd voor een gesprek, zou ik zo zeggen toch? We hebben tijdens het eten regeltjes verzonnen over het ‘waar wel en waar niet’ van het masturberen. Wel in je slaapkamer, niet voor het (slaapkamer)raam, wel thuis in de badkamer, niet op de bank, niet in de keuken, niet in de voorkamer, niet in andere ruimten die we zijn vergeten te benoemen en niet waar anderen het kunnen zien. En oh ja, niet bij mij thuis! En niemand hoeft er iets van af te weten, niemand behalve jij zelf. Hij keek ons aan en knikte braaf op alles. Hopelijk had hij het allemaal begrepen…

imageVorige week vertrok ik na een drukke dag van een werkafspraak naar huis. Bij de tramhalte aan de Vierambachtsstraat in Rotterdam moest ik nog even geduld hebben. Tijdens het wachten werd mijn aandacht getrokken door een bewegend voorwerp achter een raam. En ja hoor, daar stond een volwassen heer poedelnaakt voor het raam privé-handelingen te verrichten. Zie je wel!!! Die arme man heeft noch op school, noch thuis voorlichting gehad!!! Het zou je zoon maar zijn!!!
Dus mensen, laat scholen alsjeblieft hun gang gaan met de seksuele voorlichting, zeker als je de voorlichting zelf als ouder niet aandurft.
En nu niet allemaal aan sightseeing doen op de Vierambachtsstraat (tramhalte richting Rotterdam Centraal).

Door: Anita C. Nanhoe
Publicatie: nieuwsbrief Sarnami Instituut 2 maart 2015
Publicatie: Werkgroep Caraïbische Letteren