KUIS … MET EEN KNIPOOG

‘Ik ben er zo trots op dat mijn moeder nooit een andere man in haar leven heeft gehad dan mijn vader. Anders had ik haar niet kunnen respecteren. Ook ik heb nooit een andere man in mijn leven gewild dan mijn echtgenoot.’

Aldus een parmantige dame, Sunita , aan de eettafel tijdens een verjaardagsfeest. Als ze twintig jaar ouder was geweest, had ik gereageerd met ‘Ja tante, ik begrijp het tante, goed tante…’. Maar deze dame was net iets ouder dan ik. En waar verhaalde zij over? Haar moeder was op circa 35-jarige leeftijd gescheiden na veelvuldige mishandelingen. Haar vader was al vlug daarna gehuwd met een andere vrouw. Maar Sunita was trots op haar eigen kuisheid en haar moeders levenslange fysieke trouw aan haar vader. Daar identificeerde zij zich graag mee.

Geen van de andere vrouwen aan tafel reageerde op deze uitlatingen. Eén van hen had een gezin – volgens de ‘officiële’ cijfers – met de derde man in haar leven. Een ander, nog ongehuwd, had al meerdere onbeantwoorde verliefdheden gekend. Een derde had voor haar huwelijk een heimelijke verhouding gehad met een gehuwde man. Oh ja, een vierde had sinds haar scheiding een verwikkeling met een gehuwde man (die gehuwde mannen toch!!! …).
En er waren meerdere vrouwen aanwezig, singles, die anno 2011 hun maagdelijkheid juist liever niet aan de grote klok hangen met een leeftijd van midden dertig. Nee, zij sneden andere onderwerpen aan of keken naar het mooie weer buiten. Het was inderdaad heerlijk weer…

Nee, het was ‘tante’, de oudste dame in het gezelschap, die zich uitgenodigd voelde om in geuren en kleuren te verhalen over haar spannende datingperiode waarin ze haar reeds overleden man tegenkwam.

Een eenvoudige vraag van mij aan Sunita: ‘Waarom ben je daar zo trots op?’ resulteerde in een dialoog waarin nog een serie clichés op tafel kwam. De oude Bollywood-filosofie die luidt dat een vrouw eeuwig trouw dient te zijn aan de man die haar ontmaagdt, heeft een echo die langer duurt dan de levensduur van videobanden. De zwart-wit films zijn onderwijl vervangen door kleurenfilms en de hooibalen door de achterbank van de auto. Velen onder ons spreken – waar er sprake van is – inmiddels openlijk over onze halfzussen en halfbroers of over de meerdere relaties en huwelijken waar onze moeders en grootmoeders kinderen aan over hebben gehouden. Edoch nog steeds horen we een echo.

Niet meer dan een echo, want een andere – minstens zo belangrijke – ontwikkeling heeft plaatsgevonden in het identificatieproces van vrouwen. Individuen identificeren zich graag met de positieve kwaliteiten die zij bezitten. Dat geldt evenzo voor Hindostaanse vrouwen. Maar in de hedendaagse samenleving kennen ook Hindostaanse vrouwen meer succesdefinities dan maagdelijkheid en kuisheid. In de identiteitsvorming van vrouwen hebben deze normen plaats moeten maken voor zelfstandigheid, onderwijskwalificaties, ondernemerschap, arbeidscarrières en netwerken. Ook identificeren we ons graag met de zelfstandige aanschaf van een hippe auto of een eigen appartement. U ziet het, we lijken steeds meer op mannen! Alhoewel ……. Nee! Niet helemaal!

In sommige opzichten blijven we ons van mannen onderscheiden. Al in 1996 is namelijk een onderzoeksrapport verschenen over de eerste seksuele ervaringen van een aantal Hindostaanse mannen. Uit de resultaten van dit onderzoek bleek dat de respondenten al op deksels jonge leeftijden hun eerste seksuele ervaring hadden. Hééééél jong.
Maar met wie dan toch? Want als we Hindostaanse dames en hun echtgenoten op hun publieke woord moeten geloven, waren de dames allen maagd tot hun huwelijk. In dat geval hebben die Hindostaanse mannen het wel erg druk met elkaar gehad.
Wij vrouwen zijn wat kieskeuriger. Maar wij worden dan ook niet periodiek overvallen door acute bloedconcentraties in bepaalde regionen die gepaard gaan met zuurstoftekort in de hersenen.

Identificatie met positief gewaardeerde kwaliteiten, waaronder maagdelijkheid en kuisheid, heeft voor iedere individu een functie. Doch wanneer deze identificatie normerend werkt voor anderen kan zij een beklemmend harnas vormen. Zeker wanneer enorme discrepantie blijkt te zijn tussen de norm en de realiteit. We prediken blijkbaar het één en we doen het ander. Zo lang wij (dames én heren) onze identificatie en familie-eer afhankelijk blijven stellen van maagdelijkheid en kuisheid, houden wij met z’n allen een illusie in stand.

Door: Anita C. Nanhoe
Gepubliceerd: Trouw online, 2009